Leżący na styku województw lubuskiego, zachodniopomorskiego i wielkopolskiego park narodowy obejmuje doliny rzeki Drawy i Płocicznej oraz leżący pomiędzy nimi fragment Puszczy nad Drawą, wraz ze śródleśnymi łąkami, torfowiskami i jeziorami. Drawa przez większą część swego dwustukilometrowego biegu płynie dość leniwie, jak na nizinną rzekę przystało. Jednak w granicach Drawieńskiego Parku Narodowego staje się bardziej niespokojna, przypominając swoim charakterem rzekę podgórską. Przyspiesza swój bieg, a w bystrym nurcie pojawiają się liczne zwalone drzewa. Kręte koryto wśród łąk i lasów podcina wysokie brzegi piaszczystych skarp. Szybki prąd i kamieniste dno, zmienia się na kolejnych odcinkach rzeki szeroko rozlane podwodne łąki. Podobną, zmienną naturę ma, wyłączona z ruchu turystycznego, Płociczna. Obie rzeki nadają parkowi wyjątkowego charakteru.
Jednym z najcenniejszych elementów przyrody Drawieńskiego Parku Narodowego jest ichtiofauna1. Obok gatunków ryb skrajnie zagrożonych, ginących – minoga rzecznego i strumieniowego, łososia szlachetnego i certy, zachowały się tu jeszcze liczne i stosunkowo stabilne populacje gatunków rzadkich w skali kraju – pstrąga potokowego, lipienia, strzebli potokowej i głowacza białopłetwego. Drawieński Park Narodowy to też ostoja dla rzadkich i zagrożonych wyginięciem ssaków. Jednym z nich jest wydra, która stała się symbolem Parku. Bogactwo wody oraz ryb, które są głównym pożywieniem wydr, zapewnia tym drapieżnikom doskonałe warunki do życia. Prowadzą ziemnowodny tryb życia, tzn. doskonale pływają i nurkują w wodzie, ale równie zwinnie poruszają się po lądzie. Wydry są aktywne głównie nocą, ale w spokojnej okolicy polują również w dzień.
Drawieński Park Narodowy wart jest odwiedzenia nie tylko przez przyrodników, ale także przez miłośników turystyki kwalifikowanej. Na terenie parku wyznaczono atrakcyjny szlak kajakowy. Spływ Drawą podzielony jest na pięć jednodniowych etapów, z których szczególnie dwa pierwsze wymagają nieco doświadczenia, a ich przepłynięcie daje szczególną satysfakcję. Noclegi w trakcie spływu można zorganizować na wyznaczonych przez służby parku polach namiotowych w miejscach, gdzie kiedyś znajdowały się bindugi2. Z kolei miłośnicy historii znajdą liczne pamiątki po dawnych mieszkańcach i obiekty Wału Pomorskiego3.
Autor: Krzysztof Rydel, kwiecień 2024 r.
Przypisy:
- Ichtiofauna – gatunki ryb zamieszkujące określony ciek, akwen lub obszar w jednym okresie. ↩︎
- Binduga – miejsce nad rzeką lub jeziorem, służące do składowania i przygotowania drewna do spławu. Bindugą zwano również piaszczyste zbocze nadwodnego pagórka lub wzgórza wykorzystywane do staczania ściętych pni wprost do wody. Na bindugach pnie drzew wiązało się w tratwy lub wiązki, a następnie spławiano w dół rzeki. Nazwa pochodzi od niemieckiego słowa bindung oznaczającego wiązanie lub łączenie, skąd wzięła się polska binduga. ↩︎
- Wał Pomorski (właśc. niem. Pommernstellung) – część systemu umocnień wschodniej granicy III Rzeszy, powiązana na południu z Międzyrzeckim Rejonem Umocnionym i z linią odrzańską przebiegającą w rejonie Kostrzynia i Gorzowa Wielkopolskiego. Jedna z linii umocnień Wału Pomorskiego „Pommernstellung – d1”, przebiegała m.in. wzdłuż zachodniego brzegu Drawy aż do jej połączenia z Notecią. Na obszarze tym rozbudowano system żelbetowych schronów wyposażonych w kopuły pancerne. Część z nich zachowała się do dziś. ↩︎
Przeczytaj więcej o Drawieńskim Parku Narodowym: dpn.eparki.pl
Fotografia tytułowa: NH2501, CC BY-SA 3.0 DEED via Wikimedia Commons, zdjęcie zostało wykadrowane
/fundacjabos
