Położone na Wyżynie Małopolskiej Góry Świętokrzyskie uznawane są za najstarsze góry w Polsce i jedne z najstarszych w Europie. Ich najwyższą część obejmuje park narodowy o tej samej nazwie. Nazwa ta pochodzi relikwii krzyża świętego przechowywanych w pobenedyktyńskim klasztorze na Łysej Górze. Natomiast nazwa Łysogóry określa leżący w granicach parku narodowego najwyższy fragment Gór
Świętokrzyskich i pochodzi od gołoborzy, czyli pozbawionych roślinności rumowisk skalnych położonych na zboczach tych gór.
Świętokrzyski Park Narodowy jest parkiem typowo leśnym, w którym lasy zajmują blisko 95% jego obszaru. Chroni najcenniejsze pozostałości po pradawnej puszczy pokrywającej w czasach wczesnohistorycznych niemal cały obszar Wyżyny Kieleckiej. Jedną z cech charakterystycznych parku jest jednoczesne występowanie na jego obszarze lasów o charakterze nizinnym oraz lasów wyżynnych i górskich. W niższym piętrze występują, typowe dla nizin, bory sosnowe, lasy mieszane sosnowo-dębowe i dębowo-sosnowe. W wyższych położeniach panują lasy bukowe i bory jodłowe, typowe dla pogórzy i gór. Innym ważnym, choć znacznie rzadszym niż jodła gatunkiem drzewa chronionego w Świętokrzyskim Parku Narodowym jest modrzew polski. Drzewo to rośnie tylko w Europie Środkowej. Dla jego ochrony już 100 lat temu utworzono rezerwat na Chełmowej Górze, który stał się zaczątkiem parku narodowego. Pomimo zniszczeń z okresu II Wojny Światowej, rośnie tam wiele ponad 300-letnich modrzewi polskich.
Autor: Krzysztof Rydel, kwiecień 2024 r.
Przeczytaj więcej o Świętokrzyskim Parku Narodowym: www.swietokrzyskipn.org.pl
Fotografia tytułowa: Gołoborze. Źródło: Kroton, CC BY 3.0 DEED via Wikimedia Commons
/fundacjabos